Hellevoetsluis, gelegen aan het Haringvliet, heeft vanaf de 17de eeuw een belangrijke rol gespeeld in de maritieme geschiedenis. In grote lijnen zijn de vestingwerken van Hellevoetsluis nog steeds zichtbaar zoals ze in 1705 zijn aangelegd. Het complex was zo’n 300 jaar basis voor de marine. De vestingwerken boden primair bescherming aan de marinehaven met het droogdok en bijbehorende gebouwen.

Terwijl in de loop van de 20ste eeuw de betekenis van de vesting geleidelijk afbrokkelde, betekende 1957 het definitieve einde als verdedigingswerk. Ruim 10 jaar later kocht de gemeente de rijksgronden voor een symbolisch bedrag. In 2006 kreeg TAK architecten van de gemeente Hellevoetsluis opdracht een onderzoek in te stellen naar de aard van de schade en gebreken aan een deel van de vestingwerken rond de voormalige marinebasis. Het onderzoek resulteerde in een restauratieplan voor Bastion Haerlem (Front I+II).

Naast de restauratie van Front I en II werd TAK architecten gevraagd een herinrichtingsplan op te stellen voor Bomvrije Kazerne Haerlem. Een belangrijk onderdeel hieruit betreft het publiekstoegankelijk maken van een deel van het interieur ten behoeve van de rondleidingen die door één van de huurders van het gebouw, Stichting Verdedigingswerken Hellevoetsluis, over de vestiging gegeven wordt. Op dinsdag 26 juni 2012 heeft Prins Willem-Alexander de verdedigingswerken van Hellevoetsluis heropend. Hiermee kwam een feestelijk einde aan een intensieve restauratieperiode van Front I en II.

De werkzaamheden vonden plaats in samenwerking met 3p Netwerkpartners, Copijn Tuin- en Landschapsarchitecten, ipv Delft en diverse aannemers en vanzelfsprekend de gemeente Hellevoetsluis. TAK architecten was verantwoordelijk voor de restauratie van diverse onderdelen van Front I en II, waaronder de vestingmuren, Bomvrije Kazerne Haerlem, het kruit- en projectielenmagazijn, het torpedostation en de objecten van de kustbatterij.